! Entel Karınca !: Aralık 2016

Şıpsevdilik başa bela

Ben iflah olmaz bir şıpsevdiyim sanırım. İçimde o kadar büyük bir sevgi taşıyorum ki bana pozitif elektrik veren insanlara sevgimi vermek istiyorum. Birinden hoşlanmak güzel bir şey de önemli olan gerisini getirebilmek. Şu hayatta sevgililere çok özeniyorum bazen biliyor musun. Derdin tasan oldu mu pat yanında oluyor, sarılmak istediğinde sarılıyor, elini tutuyor sinemada, yolda yan yana yürürken elini tutup seni sıkı sıkı tutuyor. Bütün bunları düşününce insanın aşık olası geliyor. Sevgili olmak dünyadaki en güzel şeylerden birisi bence. Tabii uyum çok önemli bu konuda. Düşünsene sevgilin var ama karşı taraf seni fazla sevmiyor. Ee ne anladım ben o işten? Aşk dediğin şey karşılıklı yaşanmalı. Biri çok sevip öteki az sevince o aşk olmuyor, bağımlılığın ızdırabı oluyor.

Çok seviyorsun ama karşındaki seni o kadar sevmiyor bi yandan sevgilisiniz tabi. İnsan böyle durumda nasıl mutlu olabilir ki? Bence her iki taraf da eşit sevmeli. En azından sevgilerinden emin olmalı. Bu aralar yine birinden hoşlanıyorum. Aşk insanı aptallaştırır derlerdi de inanmazdım. Ya ama beni de düşün biraz nolursun. Yıl olmuş 2016 ( Hatta 2017 oldu sayılır) hala seveni arıyorum. Daha doğrusu karşılıklı bir şeyler bekliyorum. Gerçekten tek tabanca yaşamak bir yerden sonra zor oluyor.

Şu sıralar duygusal durumumun dengesi şaşmış vaziyette. Kesin bipolarım var ama çaktırmıyorum. Dün bütün gün sınava çalıştım ve delirdim bilgi yüklenmesinden. Açtım Beyonce şarkısını oynadım deli gibi odanın içinde. Stres atmak iyi geldi bir nebze. Crazy in love şarkısında oynadım bu arada. Dün çalıştığım sınav beklediğimden iyi geçti. Sınav sonrasında epey keyifliydim. Sınavlarım daha bitmedi tabii. Asıl sınavlarım haftaya başlıyor ve deli gibi kaygılıyım. Hazır bugün kendime tatil vermişken yazı yazayım dedim. Biraz da sıkıldım odamda oturmaktan. Konuşacak kimse de yok. Nisbi sınav telaşında şu sıralar. Kafası aşırı yoğun anlayacağın. Gün içerisinde en çok konuştuğum arkadaşım o galiba.

Sırma ve Grace benimle birlikte fotoğraf çektirdi. Üçümüzün olduğu bir fotoğraf var artık. Önceden olsa deli gibi insanlarla fotoğraf çektirmek isterdim biliyorsun ama artık bu isteğimden vazgeçtim. Çünkü bunun hiçbir önemi yok artık. Sevdicekle fotoğraf çektirdim de noldu? Bakıp bakıp üzülüyorum anca. Gerçi artık unuttum sayılır onu. Olmayınca olmuyor siktir et olm.

Sırma ve kankası Efsun, ben ve Grace ara sıra bir araya geliyoruz. Grace ile ortak yanlarımız var. İkimiz de Efsun'u sevmiyoruz. Davranışları hoşumuza gitmiyor açıkçası. Bugün Grace bu facebook'tan olayını sordu ona yemekten sonra. Bilmemezlikten geldi. Kardeşim silmiştir diye geçiştirdi ama bu kocaman bir yalan. Ben de aynı masadaydım ve bu konuda konuşmadım çünkü benim için bu bitmiş bir şey. O yüzden önüme bakıyorum. Çocukça şeylerle vaktimi boşa harcayamam, gerçekten. Bunu yolda konuşurken Grace'de söyledim zaten. Ben fikren olgunlaşmamış insanlarla muhattap olmuyorum artık dedim. Gün içerisinde konuştuğum çoğu insan yetişkin sayılır. Dolayısıyla yetişkin gibi davranmasını beklerim konuştuğum kişinin. Dengesiz hareketleri olan insanlarla fazla vakit ayırmıyorum kısacası. En sağlıklısı bu çünkü benim için. Öyle olunca gerçekten konuşmak istediğin insanların önemi daha da artıyor.

İnsanların birbirine gizli gizli laf sokmasını oldum olası sevmedim. Bunu Nisbi'ye söyledim. O bu işlerde çok iyi çünkü geçmişte kötü arkadaşlıklara maruz kaldı. O yüzden insanlara gizli gizli laf sokmasını çok iyi biliyor. Oturduğumuz mekanda Efsun, Grace'e laf sokmaya çalışıyor. Bi ara Grace ve bir arkadaşımız fotoğraf çekiyorlardı. Sırma fotoğrafa dahil olamayınca bozuldu. Bende o sırada ''Ya bak nasılmış bana yaptığın anladın mı şimdi?'' dedim. İyi demişim dimi. Evet evet hak etti çünkü. Hayatı daha açık bir şekilde yaşama gibi bir amacım var. En azından sözlerim içimde kalıp kalıp beni zehirlemiyor. Mesela bugün annemi mutsuz gördüm. Babamla tartışmışlar. Anneme üzülmeyi bırakmasını söyledim. Eskiden olsa takma falan derdim ama demedim bu sefer. Kendisini üzgün görmek istemediğimi söyledim. Demek istediğim düşüncelerimi daha net ifade edebilmeye çalışıyorum şimdilerde elimden geldiğince.

Ben galiba birinden hoşlanıyorum. Tabii ki de burada söylemeyeceğim o kişiyi. Her şeyimi buraya anlatmıyorum yani o kadar da değil. Buraya anlatamayacağım şeyler yaşıyorum şu sıralar. Kötü şeyler değil tabi canım aklına öyle kötü şeyler gelmesin. Sadece bana özel durumları yaşıyorum. Birkaç gündür hoşlandığım kişiyle mesajlaşıyoruz. Çok duygusal şeyler söylüyorum karşımdaki benim kadar duygusal değil. Ben farkında olmadan karşımdakine bağlanıyorum galiba. Bu yönümden vazgeçmem gerekiyor. Bak hala mesaj atmasını bekliyorum ama atmıyor. Ona dedim ki sen sevilmek istiyorsan ben seni severim. Daha ne söyleyeyim anacım. Beni mutlu ettiğini söyledim, utandı tabi. Uzun zaman sonra birine karşı böyle duygular beslemek tuhafıma gidiyor. Yalnızlığı kendi içimde çok içselleştirdiğimden olsa gerek.

Sınavdan sonra Grace ile konuştuk bir süre. Daha sonra sınıftan bir arkadaşım geldi. Kendisiyle yeni tanıştım ve inanılmaz iyi birisi. Enerjisi, sohbeti, gözleri, saçları, gülümsemesi oldukça hoş. Bugün gittiğimiz cafede farklı masada oturacaktı ama ben varım diye benim masama geldi. Bir sevindim anlatamam. Demek ki beni önemseyen insanlar da var. Hatta pişman olmuş benimle geç tanıştığına. Keşke daha önce tanışsaydık ne iyi olurdu dedi. Birlikte diziler ve filmler hakkında konuşuyoruz. Ortak dizi izlediğimize çok seviniyor kendisi. Ben bu kıza Ginny ismini vereyim hadi adı o olsun. Ginny'den iyi bir elektrik aldım. Hoşlandığım kişi o değil bu arada. Ama galiba Ginny benden hoşlanıyor bilemedim şimdi. Birkaç kere konuştuğumuz için bu durumdan tam emin olamıyorum ama ben yanındayken epey neşeli oluyor.

Bugün ilk defa günüm güzel geçti. Efsun ve Sırma'ya rağmen üstelik. Sırma'ya mesaj atmama rağmen geri dönmedi dün. Belki meşguldür sonradan cevap verir diye düşünüp fazla üstünde durmadım. Zaten o da görmediğini söyledi - ki gördü mesajı mavi tik oldu- ben de fazla uzatmadım konuyu. Efsunla hiç sohbet konusu bile açmıyorum. Kendisi gelip benimle konuşmaya çalışıyor ama yüz vermiyorum. Sürekli birilerine gizli gizli laf sokma derdinde. Aman siktir et nasılsa Haziran'dan sonra yüzünü bile görmeyeceğim insanları anlatmama gerek yok.

Tuhaf bir gündü anlayacağın. Kendim için söylemek gerekirse daha önce bu kadar iyi geçen bir günüm olmadı. Grace ve Ginny'nin etkisi bunda büyük tabi. Bugün kendimle ilgili bir gerçeği Grace ile paylaştım. Bu duruma şaşırmadı aslına bakarsan. Olumlu da karşıladı hatta. Bunu ona söylemek beni bir nebze olsun rahatlattı biliyor musun. En azından kafamın içindeki tilkileri birazcık olsun susturabildim. Karşılıklı konuşunca daha iyi sağlıklı düşünebiliyor insan. Karşı tarafın da aynı oranda anlayışlı olması gerek tabi. Grace, benimle kaynaşmanın güzel bir şey olduğunu söyledi. Birbirimiz hakkında çeşitli şeylerden konuşuyoruz. Eğlenceli, kafa bir kız ama bir o kadar düşünceli ve iyi birisi. Şimdilik anlaşıyoruz diyeyim. Sırma ile yarı yarıya bir samimiyetimiz var. Bugün film ve dizi konuşurken fransız kaldı konuşmaya. Bunu yapan ben değilim ama yapabileceğim bir şey yok. Ortak bir konuşmaya dahil olmayı deneyebilir. Kendisi film ve dizi sevmiyormuş. Okuduğumuz şey bunlarla ilgili olunca mecbur izlemek zorunda kalıyoruz. Dolayısıyla konuşmamız gerekiyor izlediğimiz şeyleri yeri geldiğinde. Her zaman değil tabii.

Şıpsevdi olma konuma gelince. Ben çocukluğumda doyasıya sevilmedim ailem ve arkadaşlarım tarafından. Bu yüzden bunun çok eksikliğini yaşıyorum. Özgüvenim bu yüzden gelişmiyor mesela. Beni anne veya babalar okuyorsa onlara tek tavsiyem evlatlarını sevmeleri. Bu çok ama çok önemli. Ben bunlardan mahkum olarak büyüdüğüm için şimdilerde acısı çok pis çıkıyor. Sevilmek önemli bir şey anlayacağın. Hayatım boyunca da bunu aradım zaten. Hala da arıyorum bunu. Sevgi tek başına yeterli mi peki? İnan orasını bilmiyorum ama sevginin iyileştirici gücüne inanıyorum. Bak bugün Ginny pozitif bir şekilde konuşmasaydı, Grace ile sohbet etmeseydik belki benim için sıradan bir gün olacaktı.

Kendini seven insanın başkasının sevgisine ihtiyaç olduğu görülmemiş. Sevmek ve sevilmek bu hayattaki en önemli şey bence. Düşünsene sabahları seni düşünen biri var, günaydın diyor, gülümsüyor falan. Off ben iflah olmaz bir romantiğim galiba ya. Çok kötü bir şey bu, bu zamanda. İlişkiler konusunda duygusal taraf oldum çoğu zaman. Çünkü sevmediğim bir ilişkide yer almak doğru gelmedi bana. Birisi tarafından sevilmek istiyorum sadece. Sevgili yapan birinin aklında hep ''Nasılsa sevgilim var. Onun sevgisi bana yeter'' düşüncesi vardır ve bu düşünce onların kalkanıdır aynı zamanda. Ben de aynı düşünceye sahip olarak hayatımı sürdürmek istiyorum.

Sevince bağlanıyorum. Oysa bu çok yanlış bir şey. Bağımlı olmadan da sevebilmeli insan. Kötü şeyler yaşadığım anlar oldu geçen hafta. Düşünce buhranları geçirdim sık sık. Hayatımdaki memnuniyetsizlikleri sıraladım kendi içimde. İyi hissetmek kitabındaki bir uygulamayı yaptım. Uygulama şöyle; boş bir sayfayı çizgiyle ikiye bölüyorsun. Bir yanına iyi ki ile başlayan cümleleri yazıyorsun diğer tarafa da keşke ile başlayan cümleler yazıyorsun. Ben 12 tane keşkeli 6 tane de iyi kili cümle yazmışım. Bu uygulama kendi içindeki sorunları fark etmeni sağlıyor bir nebze. Bak şipşak psikoloji de anlatıyorum sana burada kıymetimi bil ha.

Bu konuştuğum kişiyle nereye varırız bilmiyorum. 2017'den tek beklentim mutlu olmak. Çok klişe evet ama buna çok ihtiyacım var. Ama lanet olasıca kötü düşünceler bir türlü peşimi bırakmıyor. Bir türlü kurtulamıyorum bu anksiyeteden. Eve geldiğimde olumsuz düşünceler de aniden üstüme çörekliyor. Başka ne istiyorum? Hmm yazıyorum: Sevgili, Para, sevgi, aşk, üniversiteden mezun olmak, öğretmenlik stajımı sağ sağlim yapmak, daha az kötü düşünmek, ölümü düşünmemek ve yalnızlığı sorun etmemek.

Aslında götü başı dağıtmak istiyorum. Çok sıkıldım bu monotonluktan. Dans edip stresimi atmak istiyorum çoğu zaman. Hata yapmak istiyorum. Daha sonra bunun büyük bir hata olduğunu fark edip bundan ders almak istiyorum. Hayatım boyunca büyük hatalar yapmadım. Sürekli doğru neyse onu yaptım ama bu durumdan çok sıkıldım. Doğru veya iyi olmak bir süre sonra insanın unutulmasına sebep oluyor. Demek istediğim insan hatalarından ders alarak yoluna devam eder. Ben kendi yolumu kendim bulmaya çalışıyorum. Sarhoş olmak istiyorum ve bundan keyif almak istiyorum. Sarhoş olup sevdiğimle dans etmek istiyorum. Kendi çapımda hatalar yapmak kendi benliğimi daha çok keşfetmemi sağlayacak diye düşünüyorum.

İleride bugünleri hatırladığımda kocaman bir hiç olarak anacağım büyük ihtimalle. Çünkü benim için yılların bir önemi kalmadı. 2013'den sonrası gözümde hepsi aynı. Hiçbiri yenilik getirmiyor daha da kötüleştiriyor her şeyi. Yine de umut bizim içimizde ve ölene dek bizimle. O yüzden yeni yılı çarçur etmeyelim böyle negatif düşüncelerle. Şıpşevdilik bana yaramış ha, negatif düşünce müşünce diyorum baksana. Bir yanım diyor ki sevgi diye bir şey yok, bu kocaman bir aldatmaca. İnsanlar sadece doyumsuzluklarını tatmin etmek için seviyormuş numarası yapıyorlar sadece. Çünkü insanoğlu doyumsuz bir varlık. Hepimizin kendi içinde bir doyumsuzluğu var. İstedikçe daha çok istiyoruz ve bunun sonu yok. Sevgi de bunun bir uzantısı işte. Öteki tarafım da seni sadece sevgi iyileştirir diyor.

Bu Şıpsevdilik durumumu Grace'e söyledim. Kendisi de benim gibi aynı sorunu yaşıyormuş. Bu sorunu onunla konuşabilmek güzel. Dediğim gibi farklı fikirlerin olması her zaman iyi oluyor benim için. Sarılma konusunda Moira beni aydınlattı mesela. Onun sözlerini düşünüp hak verdim sonra ve bu konunun üzerinde çok durmadım. Gece kötü rüyalar gördüm umarım hiçbiri gerçek olmaz.

Bütün yıl kahrımı çektiğin için teşekkür ederim. Yeni yılda daha pozitif şeyler yazmaya çalışacağım tabii anksiyetem izin verirse. Mutlu olduğum anlarda yazamıyorum. Bu yazıyı da yarı mutlu yarı mutsuz bir halde yazdım. Umarım okurken keyif almışsındır. Yeni yılın şahane olur umarım. Tüm mutlulukların seni bulmasını istiyorum. Çünkü şahane birisin. Yaşadığımız her şey geçiyor. Önemli olan olduğumuz gibi kalabilmek. Yeni yılda istediklerini gerçekleştirebilirsin umarım. Ben yeni yılda bol bol gökyüzüne bakmayı düşünüyorum sen de bakmayı dene olur mu.

Bu da şarkımız olsun

Kendine iyi davran

3 kişi benim de tuzum olsun dedi

, by Entel Karınca

Kendime yalan söylemeye başladığımdan beri kimseye inanmıyorum

Günlerdir kendi mutsuzluğumla baş etmeye çalışıyorum. Kendime sürekli iyisin diye yalanlar uydurarak günü atlatmaya çalışıyorum ama geceleri uyumadan önce tavana baktığımda gün içerisinde yaşadığım onca mutsuzluklar birer birer gözümde canlanıyor. Sinirle karışık bir hayıflanma hissiyle uyumaya çalışıyorum ama çoğu zaman uyuyamıyorum.

İşin özü bu hayatla anlaşamıyorum. İnsanların benden ne beklediğini ya da hayattan ne beklediğimi bilmiyorum. Hayal ettiğim hayattan kilometrelerce uzakta, uzanırken ayaklarımı dışarıda bırakan koltuğumda oturmuş sürekli bir şeyleri düşünüyorum. Geçmişi, şu anı ve geleceği düşünmekten bazen laf lafı açıyor, ben bunları ne ara düşündüm olm diye kendime şaşırıyorum. Eskiden çalışma masamın üzerinde çocukluk arkadaşlarımla çektirdiğim bir fotoğraf dururdu. O fotoğrafa her baktığımda bu hayata aitmişim gibi hissederdim. En azından yaşanacak şeyler var ve sevildiğimi hissediyorum diye düşünüyordum ama artık öyle düşünmüyorum. Hayat beni bu düşünceden tamamen kopardı. Artık bunun anlamsız olduğunu düşünüyorum. O yüzden fotoğrafın bir anlamı yok. O yüzden o fotoğrafı masamdan kaldırdım. Çünkü oradaki insanlar tamamen değişti. Tanıdığım gibi kalmadılar. Ben de değiştim. Sert, yarı umursamaz, gelecekten hiçbir beklentisi olmayan, yaşamak için hiçbir nedeni olmayan, kendinden ve insanlardan memnun olmayan, umutsuz ve bir o kadar mutsuz birine dönüştüm. Kendi halimde yaşayıp giderken hayatı kaçırdığımı hissediyorum çoğu zaman ve bunu engelleyemiyorum. Yeni insanlarla tanışmak bile istemiyorum artık. Çünkü bir insanla sürekli aynı ortamı paylaşınca onun iç yüzünü görüyorum ve bundan hoşlanmıyorum. Bazı insanları tanıdıkça seversin. Bazılarından da tanıdıkça nefret edersin. Sırma bunun en güzel örneği. Sana okulda neler olduğundan bahsedeyim.

Genel olarak ruhsuz bir ortamda olduğum için hiçbir şey beni kolay kolay heyecanlandırmıyor. Bu hafta Grace'i ve Amelie'yi gördüğüm için biraz sevindim. Amelie ile sohbet etmeyi çok seviyorum. Bana o kadar güzel bakıyor ki keşke fotoğrafını çekebilsem o anların. Aşk değil aslında bu ama bir nevi hoşlantı. Yanındayken çok iyi hissediyorum kendimi. Elimi tutsa utancımdan kıpkırmızı olurdum herhalde. Birlikte bir yerlere gitmek istiyor ama şu sıralar o kadar o kadar yoğunum ki kendime bile doğru düzgün vakit ayıramıyorum yeminle. Eve gelip normalde dinlenmem gerekirken öğretmenlik için aldığım dersleri çalışıyorum ve onların konuları bitmiyor. Bir yandan bölüm dersleri bir yandan o dersler olunca iyice arada sıkışıp kaldım.

Hal böyle olunca iyice çöktüm ama çaktırmıyorum etrafa. Grace ile sağlıklı bir iletişimimiz var şimdilik. Birlikte filmlerden, kitaplardan veya insan ilişkilerinden bahsedebiliyoruz. Üstelik ne fark ettim biliyor musun? Onun yanındayken kahkaha atıyorum. Ki ben normalde çok kahkaha atan biri değilim. Kendisi çok güleç bir insan olduğu için komik bir şey anlattığında hem kendisi gülüyor hem beni güldürüyor. Onun bu yönünü çok seviyorum. Nadir anlaşabildiğim insanlardan birisi. Hayatı sürekli olaylarla geçiyor. Yaşadıklarını heyecanla anlatırken onu sakinlikle dinliyorum hep. Komik olaylara birlikte gülüyoruz arada. Kendi hayatımda ise kocaman bir monotonluk hakim. Toplu taşıma araçları, kitap, müzikler, birtakım mutsuzluklarla birlikte günlerimi geçirmeye çalışıyorum. Arada kendimi şımartıp kahve içtiğim de oluyor canım o kadar da değil. Okulun yemekhanesinden memnun olmadığım için dışarıdan yiyorum genelde ve bu bende alışkanlık yaptı. Bunu düzeltmeye çalışıyorum. Fast food yememeye çalışıyorum ama big mac'e dayanamıyorum.

Sınıfta konuştuğum bir çocuk var. Kendisi biraz safça birisi ve ama iyi niyetli. O yüzden ona Avarel adını verdim. Avarel biraz ortamcı birine benziyor ama bu durumu görmezden geliyorum. Kafası esti mi yanından geçen bir arkadaşına takılıp gidebiliyor yanımdan. O yönünü sevmiyorum sadece. Bu hafta Sırma, Grace, ben ve Avarel birlikte bir etkinliğe katıldık. Sırma ile bu aralar hiç anlaşamıyoruz. Onu tanıdıkça gerçek yüzünü de adım adım görmeye başladım ve bu durum beni rahatsız etti. İnsanlarla uzun süre vakit geçirdiğimde onların ne mal olduğunu anlayabilme gibi bir özelliğim var. Birisi hakkında ne düşünüyorsam aynısı çıkıyor ve bu durum beni hiç yanıltmadı. O yüzden biriyle yakın arkadaş olmadan önce uzun bir arkadaşlık süzgecinden geçiriyorum. Diyeceksin ki ''Ee sen Sırma'yı seviyodun noldu?'' Kendisi fazlaca egoist, karşısındakine saygısı olmayan ve onu sürekli ezme çabasına girmiş bir zavallı. İlişkimi kesmeyi düşünüyorum çünkü böylesi daha sağlıklı.

O gün etkinliğe katılmadan önce bir çaycıda oturup vaktin geçmesini bekledik. Çaycı da ayrı bir rezaletti tabi. Üstelik çok meşhur bir çaycıymış. Çaylarımızı söyledik sohbet ediyoruz. Sohbeti Grace kurtarıyor genel anlamda çünkü çok konuşkan birisi ve anlatacak sürekli bir şeyleri var. Sırma o gün konuşma sırasında bana 'sen çok salaksın, yaşadığın yerde çok güzel spor alanı var değerlendirmiyorsun'' gibi bir şey söyledi. Bende ona sabahları erken kalkmadığımı, gerek olmadıkça spor yapmadığımı söyledim. Dinlenmeyi daha çok sevdiğimden bahsettim bana gözlerini devirerek baktı. Söylediği şey kendince doğru olmasına rağmen bunu o kadar itici bir şekilde aktarıyor ki insan haliyle sinirleniyor. Demek istediğim doğru bir şekilde konuşmayı bilmiyor. Bana salak veya aptal denmesinden aşırı rahatsız oldum. Dikkat ettim okulda benim dışımda kimseye böyle seslenmiyor. Acaba yakın hissettiği için mi böyle söylüyor diye düşündüm bir ara ama uzaktan yakından alakası yoktu. Kız bildiğin beni çekemiyor. Ben bilgimle üstünlük kurmamaya, alçak gönüllü bir tavır sergilemeye çalışıyorum ama bu durum onu rahatsız etmiş. Fırsattan istifade bunu şişik egosuyla doldurmaya çalışıyor.

Onunla laf atışmasından sonra sinirlerim gerildi biraz. Çay paralarını ödeyip çıktık. Çaylar da aşırı pahalı. Küçücük bardağa 3 lira ödemek beni sinirlendirdi biraz. Üstelik ortamı da hiç sevmedim. Sürekli çay vermeye çalışıyorlar. Sohbet esnasında pat diye araya girip çay var alır mısınız gibi şeyler söylüyorlar. Bütün konuşmanın havası kaçıyor. Canım çok sıkıldığı için Grace'in boş sigara kabını parçalara ayırdım. Canım çok sıkkın olduğunda bir şeyleri yok etmeyi, parçalamayı ya da kırmayı tercih ediyorum. Ben sinirli bir tavırla sigara kutusunu parçalara ayırmaya çalışırken gevşek gevşek gülen garson gelip napıyorsun yaw :D sen bana iş çıkarıyorsun :D gibi aptalca şeyler söyledi. Zaten sinirliyim adama çattım. Çünkü canım istiyor öyle yapıyorum dedim. Kazıklamayı biliyorsunuz bari işinizi doğru yapmayı öğrenin. En sevmediğim garson tipleri de böyleleri. Bak işini doğru düzgün yapan çalışanlara çok saygı duyuyorum ama böyle gevşek, ne dediğini bilmeyen laubali insanlarla konuşmak istemiyorum. Müşteri - çalışan arasındaki ciddiyete önem veririm. Ben izin vermedikçe benimle laubali bir şekilde konuşamaz. Onun oradaki tek görevi çay vermek, boşları almak, küllükleri değiştirmek ve gerekli olduğunda müşterilere yardım etmek. Boş boş muhabbet etmek değil. Her işin bir kuralı var ya. Ben işte çalıştığım dönemde yardımcı olduğum çoğu insana ciddi bir tavırla yardımcı oldum. Laubali bir şekilde yaklaşmadım hiçbirine ve bundan kaçındım hep. Neyse zevzek çaycıyla aramızdaki bu diyalogdan sonra mekandan iyice soğudum. Grace takma ya boş ver dese de sinir olmuştum bir kere.

Kızlar, Avarel sıkıştırdı biraz. Sevgilin var mı, okuldan sevdiğin birileri var mı diye soru sordu bir sürü. Avarel sınıftan bir kızdan hoşlandığını ancak açılamadığından bahsetti. Daha sonra kızlar ona birtakım tavsiyelerde verdi. Bu durum kendi içimde beni hezeyana uğrattı. Aylarca Amelie'yi sevdiğimi söylediğimde bana tek bir olumlu cümle bir söylememişlerdi. Avarel'e ''Kendine güven, sen çirkin değilsin, o kız seninle sevgili olur, neyin eksik ki'' gibi gaz verici cümleler söylediler bir sürü. Bana bunların hiçbirini söylemediler. O kadar garip oldum ki. Demek ki beni tam anlamıyla tanımamışlar. Moralimin bozuk olduğunu gördüklerinde bile böyle cümleler kurmamışlardı hiç. Onları başkasına tavsiye bulunduklarını görünce durumu biraz garipsedim. Kimse kimseyi %100 tanıyamıyormuş onu anladım.

Etkinliğe tek başıma gitsem daha çok keyif alacağımı düşündüm bir ara. Gerçi Grace ile ikimiz gitsek de keyif alırdım ama Sırma ve Avarel etkiliğe karşı çok ilgisizdiler. Hele Avarel'in dar bakış açısı beni bitirdi ama anlayışlı bir tavır sergiledim. Film izledik. Filmden bir şey anlamamış. O yüzden filmi aşağılayıp duruyor. Oysa film muhteşem ötesi ve benim çok sevdiğim bir film. Dönüşte Grace bir espri yaptı bir konuşması esnasında ve ben yine kahkaha attım. O da bana benziyor biraz. İçi üzülmekten mahvolmuş ama dıştan her şey yolundaymış gibi gülüyor. Çok gülenlerin derin üzüntülere sahip olduğunu düşünmüşümdür hep. Sırma'nın bana olan tavrı hiç ama hiç hoşuma gitmiyor. Ertesi gün bir dersi beklerken o ders için verilen ödev hakkında konuştuk sınıfta. Ödevi yapmayacağını söyledi ama fikir değiştirmiş. Yaptığım ödeve nasıl baktığını görmen lazım. Böyle tepeden tepeden bakan bir bakışla ''bu ne ya mal gibi'' gibi şeyler söyledi. Ben durur muyum yapıştırdım cevabı ''En azından bir şeyler üretip yaptım sen onu bile yapamamışsın'' diye. Daha sonra beni kullanmaya çalıştı. Yardım etmemi istedi, yardım etmeye çalıştım ama onu bile beğenmedi. Daha sonra molada kantine yollamaya çalıştı ama gitmedim. Bildiğin beni kullanmaya çalışıyor. Hastayım ayağına not tutmadı ama bayan yanakla güle oynaya sohbet etti. Daha sonra kantine kendisi gitti. Böyleleri için kılımı bile kıpırdatmam. Kız bildiğin beni kıskanıyor. Böyle söyleyince de Survivor Nagihan gibi hissettim kendimi ama öyle yani. Ödevimi kıskanır bakışla süzdü ve bana kolaycısın dedi. Söyleyiş sonundaki kıskançlık seziliyor bildiğin. Bak ben bunu çoğu insan için söylemem ama gözlemlerimde asla yanılmam ben. Bu zamana kadar hiç yanılmadım.

Ders bittikten sonra lavaboya gittiler, onları bekledim. Daha sonra ben lavaboya gittim ve bana ne dese beğenirdiniz? ''Seni beklemek zorunda mıyım salak'' dedi. Ben seni nasıl bekliyorsam sen de beni beklemek zorundasın dedim. Hıı diye lafı geçiştirdi. Daha sonra dışarı çıktık hava aşırı soğuk. Soğuktan götüm donuyor o derece üşüyorum. Hava çok sıcak güneş var dedi. Sana öyle geliyor hava çok soğuk dedim. Bayan Yanak da beni doğruladı. Daha sonra ''görmüyor musun güneş var salak. Daha sıcak ve soğuğu bilmiyorsun'' gibi şeyler söyledi. Ben de ''Güneşin olması sıcak olduğu anlamına gelmiyor. Asıl sen sıcak ve soğuk ayırımını yapamayacak kadar aptalsın'' dedim. Normalde arkadaşlarıma bu tarz şeyler söylemem. Çünkü bunun yanlış olduğunu biliyorum. Bunu sadece lisedeki sıra arkadaşımla yapardık ama bizim kendi aramızda samimi bir bağ vardı. Sırma da o bağ asla yok. Bir başka anımdan bahsedeyim. Yemek yemek için cafeye gittik. Daha oturmadan hemen menü istedi. Montumu bile çıkarmamışım düşün. Üstünlük kurmaya çalışıyor anlayacağın. Bir sakin ol isteriz menüyü hem o kadar kalabalık değil dedim. Yemek yedik. Daha sonra hesabı ödemek için kalktık. Bu beni beklemeden koşa koşa kasaya gitti. Masa numaramı bile bilmiyorum. Ona kızar bir tavırla ''Beni niye beklemiyorsun?'' gibi bir şey söyledim. Yaptığı şey saygısızlık. Kasa ve oturduğumuz yer çok uzakta, yakın olsa hani anlarım ama bu durum hoş değil. Bu ne demek biliyor musun? Seni beklemeye değer biri değilsin, sen benim için önemsizsin, geride kalmayı hak ediyorsun demek. Vücut dili, davranışları böyle gösteriyor. Bu yaptıkları çok gözüme batıyor anlayacağın. Tanıdıkça sevimsizleşen birisi oldu benim için Sırma. Grace'e hiç böyle davranmıyor dikkat ettim.

Bu durumu Nisbi'ye çıtlattım. Ben senin yerinde olsam çok fena uğraşırdım dedi. Dalga geçerdim onu umursamazdım dedi. Nisbi geçmişte böyle şeylere çok maruz kalmış. O yüzden onlarla baş etmeyi çok iyi biliyor. Onun gibi davran ona o zaman sinir olur dedi. Ben de insanlara bilerek kötü davranmayı sevmiyorum dedim. Bana ''Seni ezmeye çalışıyor buna izin verme'' dedi daha sonra. Ben de buna izin vermeyeceğimi söyledim. Bu saatten sonra arkadaşlığımız sağlıklı olmaz zaten. Çünkü kendisi gösteriş meraklısı birisi. Yeni bir kıyafet aldığında ortaya gelip insanların onu beğenmesi için kıçını yırtıyor. Böyle gösteriş meraklılarından nefret ederim ve bunu çok sahte bulurum. Beğenilmek için yaşayan birisi sonuçta derinlik beklemekte hata ediyorum. Grace'de böyle sahtelikler yok mesela, neyse o olan bir insan, kasmıyor.

Finallerimin başlamasına az kaldı ve ben yusuf yusuf bir şekilde ortalıkta dolanıyorum. Bir yandan konuları nasıl yetiştireceğimi düşünüyorum bir yandan nasıl Haziranı görüp göremeyeceğimi düşünüyorum. Yılbaşında nerede olurum bilmiyorum. Gerçi yeni yıla karşı da bir en ufak bir umut yok içimde. Çünkü monoton hayatıma her gün yenisi ekleniyor sadece. Eskiden rüyalarımı hatırlardım. Şimdi onları bile hatırlamıyorum. Ölmüşüm de gömen yok gibi hissediyorum bazen. Beni bu kadar sevgisiz bırakacak ne vardı çok merak ediyorum. Öğretmenlik sınavları da aynı haftaya denk geliyor. O yüzden kafama ağrılar giriyor konuların uzunluklarını gördükçe. İşin kötüsü yetişmiyor konular. 50 alsam geçiyorum hepsinden de onu bile aldırmamaya çalışıyorlar. Nefret ediyorum zaten verdikleri eğitimden. Adam gibi öğretemiyorlar. Misal dün matematik işlemli bir konu anlattı hoca denen müsvette.(Evet öyle diyorum çünkü sonuna kadar hak ediyor bunu) Oturduğu yerden slaytları eliyle çevirerek matematik işlemi anlatıyor inanabiliyor musun. Öğrencilerin hepsi boş gözlerle hocaya bakıyor. Anlamadıkları o kadar belli ki söyleyemiyorlar da. Hoca zihinden işlem yaptırtıyor. Önünde kocaman tahta olmasına rağmen kıçını kaldırıp işlem yapmıyor. Öğrencilere yardım etmek için çaba sarf etmiyor. Ben böyle hocalara müsvette derim. Öğrencisi için çabalamayan, onun iyiliğini düşünmeyenler öğretmen olmasın bir zahmet. Aldığı maaşı bile hak etmiyor. Bulunduğum sınıfta matematik gören öğrenciler yok. Dolayısıyla bu derste çok zorlanıyorlar ve çoğu zayıf aldı. Ben de öyle. Hatta tek zayıf dersim bu şu an. Kalırsam bizimkiler canımı okurlar. Ne bok yiyeceğimi bilmiyorum anlayacağın. Kendi kendime öğrenmeye çalışıyorum. Bugün bütün gün ders videosu izledim. Eksikliklerimi kapattım bir nebze ama yeterli değil.

Sınıf aşırı kalabalık olduğu için kimse kimseyi tanımıyor pek. Konuştuğum iki kız da bana karşı ılımlı değil. Bir şeyler konuşsam havada kalıyor. Zorla konuşuyormuşuz gibi böyle anlatabiliyor muyum. Bir şeyler konuşuyoruz ama konuşmamızda ılımlılık yok. Öylesine konuşuyoruz anlayacağın. Gerçi iyi insanlar o konuda şüphem yok ama galiba konuşmak için yeterli değiliz. Çok az ortak konu bulabiliyoruz. Ben sessiz duran insanlarla aynı ortamda durunca sıkılıyorum. Böyle diyorum ama ilk buluşmada sevdicekle böyle uzun uzun susmuştuk asdkjfs. Ah salak kafam ne diye sevdalanırsın ki olmayacak şeye. Metroda hala fotoğrafına bakıyorum. Belki paralel evrende sevgiliyizdir. Belki paralel evrendeki ben, şimdiki benden daha mutludur. Paralel evrende mutlu olma ihtimalime tutunarak ayakta kalmaya çalışıyorum. Bir yerlerde bir başka benin mutlu olduğunu bilmek bazen her şeyi daha çekilir kılıyor.

Hafta sonum öğretmenlik dersleri yüzünden zehir oluyor. Uykusuz kalıyorum. Anlatılan çoğu şey hep hikaye. Nitelikli şeyler anlatılmıyor. Sabahları uyanırken çok zorlanıyorum bu yüzden. Gitsem de gitmesem de pişman oluyorum. Okumayı, araştırmayı, okumalar üzerine konuşmayı çok seviyorum ama bu içinde bulunduğum okul ortamı beni okumaktan soğutmak için elinden geleni yapıyor. 12 saat derse maruz kalmak beynimi yoruyor. Bugün o yüzden okula gitmedim. Pişman değilim çünkü evde aynı dersleri çalıştım ve daha çok verim aldım. Okulda gidip şikayetlenmek yerine evde de halledebiliyorum. Umarım derslerden kalmam. Bir günde 3-4 sınava birden giriyorum çünkü. Gerisini sen düşün.

Nisbi olmasa konuştuğum insan olmayacak günlük hayatta. Okulda konuştuğum insanlar elbette var ama Nisbi ile ayrı bir sohbet havamız var. Bana günaydın mesajı atıyor. Birlikte sövüyor birlikte gülüyor birlikte üzülüyoruz her şeye. Bu o kadar anlamlı ki bazen çok şanslı olduğumu düşünüyorum onu tanıdığım için. Onun dışında lisedeki iki tane kız arkadaşımla sohbet etmek hoşuma gidiyor. Beni anlıyorlar ve üçümüzün de sohbet uyumu çok yerinde. O yüzden bir şey olduğunda onlara da anlatıyorum. Bu ara nisbi'nin kafasını çok şişirdim anlayacağın. Gerçi her zaman kafasını şişirmiyorum, çoğu zaman gülecek şeyler de buluyoruz.

Bir şeylerin değişmesi gerekiyor ama neyin değişmesi gerektiğini bilmiyorum. Marx sevilen bir insan yapmalısın kendini diyor bir aforizma kitabında. Sevilen insan değil de anlaşılan insan, değer verilen insan olmak daha önemli bir şey bence. Eskisi kadar mutsuzluklarımı çok düşünmüyorum artık çünkü alıştım. Bir şeyleri değiştirememenin verdiği hezimet üzerime çöktü. Ne yaparsan yap bazı şeyler olmuyor. En sonunda kabulleniyorsun bu durumu. İçimde çok huzursuzum ve bunu bir türlü düzeltemiyorum. Gökyüzüne bakıp derin nefesler almak bile çoğu zaman işe yaramıyor. Tanımadığım insanların gözünü dikip bana bakmasından bile rahatsız oluyorum artık. O yüzden kimseyle göz göze gelmemeye çalışıyorum. Bu çok tuhaf bir durum biliyor musun. Metroda kitap okuyorum mesela, tanımadığım bir insanın bana baktığını hissediyorum. Kafamı çevirip ona baktığımda bakışlarımız kesişiyor ve bu beni sebepsiz bir telaşa sokuyor. Psikolojik bir şey belki de bilmiyorum. Bana kalsa hayatımın sonuna kadar evimde kalmayı tercih ederdim ama bu mümkün değil. Bi ara agorafobim vardı da sonradan yendim bunu. Küçükken korku filmi izlediğimde olurdu hep bu. Hala da aklıma geldiğinde ürperirim.

Hayat hiç istemediğim bir şekilde değişiyor ve bu değişimden ölesiye nefret ediyorum. Alışveriş yapmaya ihtiyacım var aslında ama param olmadığı için yapamıyorum. Ailemde de para istemek zoruma gidiyor artık. Zamanım olmadığı için part time çalışamıyorum bu dönem. Çünkü dersler çok yoğun geçiyor. Annem ara sıra bunu fark ettiğinde ben sana yardım ederim üzülme diyor ama kendisi bile ay sonunu zor getiriyor. Yırtık eldivenimi dışarıdakilere karşı gizlemek beni çok üzüyor. O yüzden eldiven kullanmamaya çalışıyorum. Bu sene kışlık alamadım. Babam ihtiyacın var mı diye sormuyor hiç. Odama tablo almama bile gereksiz gözüyle baktı. Anlayacağın zor bir şekilde sınanıyorum ve bundan nasıl paçayı kurtaracağımı düşünmeye çalışıyorum. Yazarak para kazandığım bir işim olsaydı keşke. İlerde olur belki belli mi olur.

Her şeyi böyle içselleştire içselleştire deliriyorum yavaş yavaş. Sevilmediğimi bilerek ölmek çok üzüyor bazen beni. Annem ve ananem dışında koşulsuz seven biri yok beni neredeyse çevremde. Teyzelerime sizi özledim dememe rağmen beni özlediklerini bile söylemediler. Kendileri gibi beni de sevgisiz yetiştirdiler. Artık hiçbir şeye sevgi besleyemiyorum. Kimseyi özlemiyorum. Çünkü bunun hiçbir yararı yok. Çünkü bu çoğuna göre zayıflık belirtisi. Sevdiğini söylemek, özlemek birer zayıflık olarak görülüyor toplumda. Bundan çok rahatsızım. Sevdiğini söylemek en güzel eylem bana göre ve çok içten bir şey. Ara sıra intiharımı düşünüyorum. Geçen gün bütün hapları içsem sonrasında neler olur diye düşündüm ama düşünmek istemedim o an. Kalabalık sevgisiz bir aile beni çileden çıkarıyor. Gerçi bu düşünceyi fazla kafamda tutmuyorum. Ölümden korkuyorum. Yaşamak için yeni bahaneler üretiyorum kendi içimde. Game of thrones'un yeni sezonu başlayacak yakında sakın yapma diyorum mesela. İçimde çevremle paylaşmayı istediğim kendimden büyük bir sevgi vardı onu bile mahvetmeyi başardı bu insanlar. Artık birini sevmek bile külfet geliyor bana. Sevilmeyi hak etmiyor kimse. Ben de dahil. Kendi yalnızlığımda boğulup hiçbir şey olmamış gibi davranmaya devam ediyorum sadece.. Artık umudum kalmadı hiçbir şeyden.

Bu da şarkımız olsun.

4 kişi benim de tuzum olsun dedi

, by Entel Karınca

Ama siz yalnız yaşamanın kendi içindeki hüznünü bilir misiniz?

Eve geliyorsun. Odalar kapkaranlık. İçerisi buz gibi. Kapıyı kendi anahtarınla açmanın tarifsiz bir memnuniyetsizliğini hissediyorsun aniden. Evdeki derin sessizlik seni huzursuz ediyor. Yalnız olmak isteyip gerçekten yalnız kalınca aslında istediğinin o olmadığını anlıyorsun. Kalabalık, mutfağından çorba kokuları gelen bir evin hasreti beliriyor zihninde.

İlk başka her şey gözüne şahane geliyor. İstediğin kadar bağırıp çağırabiliyor, hatta tuvaletin kapısını bile açık bırakabilmenin haklı gururunu yaşıyorsun. Oh be diyorsun ''sonunda özgürüm.'' Evin sessizliği içindeki tedirginliği daha çok besliyor. Keşke diyorsun keşke içimdeki huzursuzluğu yok edecek bir insan sesi olsa diyorsun.

Kendini yalnız hissetmemek için dinlediğin şarkıyı son ses dinliyorsun. Amaç tamamen evdeki yalnızlığı görmezden gelmek. Salonda kimse olmadığı halde televizyonu açıyorsun. Sanki salonun içinde birileri varmış gibi hissetmen için yapıyorsun bütün bunları. Bir süre dinlediğin şarkılar bittiğinde odanın sessizliği kulağını çınlatıyor. Sessizliğin de sesi olduğunu anlıyorsun.

Kombiyi açmana rağmen evde bir soğukluk hissediyorsun. Bu yalnızlığın getirdiği bir his mi yoksa diye düşünüyorsun. Kapıyı anahtarla açmanın hüznünü hissediyorsun. Camdan sana bakıp kapıyı açan, sana sarılan ''şükürler olsun eve geldin'' diyen birinin olmadığını anlıyorsun. Hatrını, gününün nasıl geçtiğini soran kimsenin olmadığını boş koltuklara bakarken anlıyorsun.

Telefonlar ediliyor. Nasıl olduğun soruyorlar. İyiyim diyorsun ama evde yalnız kalmanın özgürlüğünü bile doğru düzgün çıkaramıyorsun. Yalnızlığa alışmışsın aslında ama ilk defa bu kadar yalnız bırakılmanın üzüntüsünü yaşıyorsun kendi içinde. Terk edilmiş yavru bir kedi gibi hissediyorsun. Annen arıyor sonra, nasılsın yemeğini yedin mi diyor. Kilometrelerce ötede seni düşünen birinin olduğunu hissediyorsun. Yanında olmasını sana sarılmasını istiyorsun ama o kilometrelerce ötede ve seni düşünmeden bir dakikasını bile geçiremiyor. Acaba iyi mi, yemeğini yedi mi, üşüyor mu gibi cümleleri ardı sıra sıralıyor içinden.

Buzdolabında yemek olmasına rağmen yemek yemek gelmiyor içinden. Isıtmasına ısıtırsın elbette ama birlikte yemek yemenin güzelliğini hissedemedikten sonra yemek yemenin ne önemi var diyerek yemek yemekten vazgeçiyorsun. Bir şeyler atıştırıp duvardaki dakikaları sayıyorsun durmadan. Bu alemde yalnızlığını derinden hissediyorsun bir süre sonra ve başının çaresine bakmazsan evrenden masaya yerleşmiş bir toz gibi silinip gideceğinin farkına varıyorsun. Başının çaresine bakmaksına bakıyorsun ama neden böyle olması gerektiğini bir türlü anlamlandıramıyorsun kendi içinde.

Evin sessizliği bir süre sonra seni ürkütüyor. Yalnız yaşamanın sanıldığı kadar güzel bir şey olmadığını anlıyorsun. Sonsuz özgürlüğün sonsuz mutluluk getirmediğini huzurun olmadığında fark ediyorsun. Saat ilerliyor ve gece yavaş yavaş kendini gösteriyor. Odaların soğukluğu içine işliyor. Yatıp uyumaya karar veriyorsun. Konuşacak kimse olmadığında evin içinde kendi kendine konuşmaya hatta şarkı söylemeye başlıyorsun bağıra bağıra. Amacın tabii ki korkunu azaltmak. Keşke yanımda annem olsa diye geçiyorsun içinden. En azından birine sarılmak istediğimde yanımda o olurdu ya da bana kapıyı açan, en sevdiğim yemekleri yapmak için uğraşan biri olsaydı o zaman daha kolay olurdu her şey diyorsun.

Yatağına girdin. Işıkları söndürmek istemiyorsun. Işığı söndürünce evin tamamen karanlığa gömüleğini bilmek seni ürpertiyor. Bir yanın yalnız olmanın haklı coşkusunu yaşarken bir yanın yalnız kalmanın hüznünü yaşıyor. Bu iki uçurumun arasında kalmış gibi yatakta sağa sola dönüyorsun. Keşke iyi geceler dileyen biri olsa diyorsun tavana bakarak. Karanlık çoktan evin içine yerleşmiş uyumanı bekliyor. Göz kapaklarından uyku yavaşça akarken kendini uykunun kollarına bırakıyorsun. Yalnızlık kendini bir süre sana unutturuyor.

Sabah oluyor. Telefonun alarmı tüm gayretiyle çalıyor. Yarılı uykulu bir tavırla alarmı on dakika erteliyorsun. Kaçan otobüsü umursamıyorsun. Sabahın soğuğunda kıyafetlerini giyerken evde yalnız olduğun aklına geliyor. Annem olsa kahvaltı hazır diye çağırırdı diye içinden geçiriyorsun sonra. Kahvaltını büyük bir sessizlikle yapıyorsun. Ekmeğini yerken boşluğa bakıyorsun. Çayını bile doğru düzgün bitiremiyorsun. Yatağını aceleyle topladıktan sonra annenden iyi dersler cümlesini duymadan kapıyı kitliyorsun.

Otobüsü beklerken dışarının soğukluğu içine işliyor. Evlerde pişmiş yemeklerin kokusu geliyor yavaş yavaş. Okula gidiyorsun. Arkadaş olarak takıldığın birkaç kişiyle ders arasında ayaküstü konuşuyorsun. Sanki hayatında her şey normalmiş gibi davranıyorsun kahveni yudumlarken. Sahne bir gülümsemeyle onların günlük olaylardan bahsedişlerini dinliyorsun. Dersten sonra tek başına yemek yiyorsun. Evde yemek var olmasına da kim bitirecek şimdi onu? Dışarda en sevdiğin hamburgeri yerken bile mutlu olamıyorsun. Evin yalnızlığı aklına geliyor.

Dışarıda herkes sevdiğiyle, arkadaşıyla veya ailesiyle birlikteyken sen annenin en son ütülediği kazakla birlikte üşümemeye çalışıyorsun. Üzerindeki mont seni ısıtmaya yetmiyor. Ellerini birbirine sürterek ısınmaya çalışıyorsun. Anneni düşünüyorsun, acaba iyi midir, ne yapıyor diye içinden sorular sorarken birden telefonunun çaldığını fark ediyorsun. Arayanın annen olduğunu görünce büyük bir hevesle açıyorsun. İyiyim diyorsun, yemeğimi yedim, yok hayır üşümüyorum, beni merak etme, tamam kapıları kitlerim diyorsun ağlamadan. Gözlerin doluyor ama ağlamamak için gözlerini yukarıya kaldırıyorsun. Sesinin çatallaşmasını engellemek için gırtlağını temizliyorsun sonra. Seni çok özlediğinden bahsediyor telefonda, merakla dinliyorsun onu. Sonra telefon kapanıyor ve sen yine kendi gerçekliğinle baş başa kalıyorsun.

Kalabalığın ortasında kimsesizmiş gibi hissetmeni engelliyor bu telefon konuşması. Yemek yiyorsun. İştahın olmadığı halde doymaya çalışıyorsun. Çünkü biliyorsun ki eve gittiğinde yemek yemek bile istemeyeceksin. Yemek yedikten sonra eve dönüyorsun. Evin karanlığı içinde tarifsiz bir öfkeye aynı zamanda mutsuzluğa sebep oluyor. Özgür olmanın tadını bile doğru düzgün çıkaramıyorsun. Telefonda arkadaşınla mesajlaşırken bile evin sessizliği dolmuyor. Şarkıların yüksek ritmi yetmiyor hiçbir şeye. Televizyondaki adamın ne dediğini anlamıyorsun. Daha doğrusu sadece ses olsun diye açıyorsun onu. Bunun biraz da olsa eve kalabalık hissi verdiğini düşünüyorsun.

Zaman geçiyor. Yapacak bir şey bulamıyorsun. Karanlığın dünkü kadar canını sıkmadığını fark ediyorsun başını yastığa koyduğunda. Anneni özlüyorsun. Keşke sarılabilseydim şu an ona, iyi geceler deseydi veya ben kitap okurken meyve getirseydi. Teşekkür etseydim. Gözlerindeki yorgunluğu alıp götürecek güzler sözler söyleseydim diyorsun tavana bakarak. Gözyaşların yan taraftan sessizce akarken yastığının ıslandığını hissediyorsun. Uykusuzluk arkadaşın olmuş adeta. Duvar saatinin sesi içine işliyor. Annenin diğer odada uyuduğunu her şeyin yolunda olduğunu hissederek uykuya dalmayı deniyorsun. Yalnızlık düşüncesi yüreğini kor misali yakarken farkında olmadan uyukalıyorsun. Sonrası kocaman bir karanlık..

Bu da şarkımız

3 kişi benim de tuzum olsun dedi

, by Entel Karınca

Bunlar benim daha iyi günlerim..

Kendimi enkaz gibi hissediyorum şu sıralar. Kurtarılmayı bekleyen ama bir türlü kurtarılamayan, sesi soluğu çoktan kesilmiş sadece nefes alıp hayatını boşluk içinde sürdüren birine dönüştüğümü fark ediyorum aynaya bakınca. İnsanlarla olan ilişkilerim, hayata karşı düşüncelerim beni fazlasıyla yoruyor. Ben galiba bu dönemin insanı değilim. Çünkü kendimi hiçbir şekilde bu döneme ait hissetmiyorum. 70'li yıllarda Fransa'da yaşayan birisi olmayı isterdim açıkçası. Zaten Fransızcaya oldukça hevesim var ama öğrenemiyorum. Çünkü kelimeler, konuşma tarzları çok zor.

Ne evde ne de okulda huzurum var. Her şey üstüme üstüme geliyormuş gibi hissediyorum. Bugün kimseyle konuşmadım. (Az önce Spotty mesaj attı) Böyle geçen günlerim çok olmuştur artık şaşırtmıyor beni bu durum. Bir süre sonra tanıdık yabancılarla doluyor zaten insanın çevresi. İnsan ilişkileri buna dönüşüyor farkında olmadan. Karşındakine karşı yabancılaşıyorsun zamanla. Tanıdık bir yabancıya dönüşüyor sonra o. Çok garip bir şey değil mi bu ya. Bazen bu durumun anlamsızlığını düşünüp düşünüp dururum ama işin içinden çıkamam.

Okuldan bahsedeyim biraz. Sırma'ya olan samimiyetim giderek azalıyor. Çünkü davranışlarıyla beni kendisinden soğutuyor açıkçası. Kendini üstün gösterme çabalarından gına geldi. Özellikle marka sevdalısı oluşuna alışamadım. Gördüğü herkesin kıyafetine yorum yapmasını istiyor sanki. Geçen gün ders başlamadan önce sınıfa girdim. El salladı yanına gittim. Yanında kızlar vardı tanıdık, hepsine selam verdim. Montumu çıkarırken bana kilo almışsın dedi. Bende tip tip bakıp ''Bunu söylemene ne gerek var'' dedim. İnsanların beni kilolarımla yargılamasından gerçekten bıktım. Bunu teyzelerim çok sık yapıyor. Dış görüşüne o kadar çok kafayı takmışlar ki ne düşündüğümü ya da ne hissettiğimi umursamıyorlar hiç.

Sırma ile paylaşabileceğim bir şeyin olmadığını anladım bu hafta. Çünkü kendisi dominant olmaya çalışıyor. Kütüphanede kitap okuyordum o gün. Geldiğinde haber ver dedim. Okula geldiğinde geldim çık gibi mesaj atmış. Bak nasıl da emir verici bir üslubu var. Bu duruma çok sinir oldum. Sinir olduğum bir diğer nokta da bana samimiyet göstermeyip bayan yanak'a sarılmasına çok bozuldum ama belli etmedim. Normalde Sırma'nın onunla fazla bir paylaşımı yok ama nedense ona sarılmayı tercih etti. Ben onunla daha fazla vakit geçiriyorum ama sarılmak aklının ucundan bile geçmedi. Üff valla bıktım bu okuldaki insanlardan. Hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Diplomamı alayım da kurtulmak istiyorum bir an önce. Çalıştığım dönemde okumayı deli gibi özlüyordum. Eski yazılarıma bakınca bunu fark ettim. Evet okumayı hala deli gibi seviyorum ama okuldaki insanları sevmiyorum ve bundan sonra da sevmeyi düşünmüyorum. Gerçekten değmiyor hiçbirine. Bunu son senemde daha iyi anladım.

Geçen gün sınıfta oturmuş dersin başlamasını beklerken Sırma ile yan yana otururken bana açıklanmayan bir sınavı açıklanmış gibi söyledi. Düşük puan aldığını söyledi daha sonra. Ben de bu duruma şaşırdım ve üzülmemesini ve finallerde toparlayacağını söyledim. Hanımefendi şaka yapmış bana. Allah resmen yukarıdan sinirlerimi sınıyor. Aramızda geçen bu aptalca diyalogdan sonra kitap okumaya devam ettim. O da salak salak selfie çekmeye devam etti. Bide bana gösteriyor nasıl diye. Allahım çıldırıcam. Beni sinir eden tarafı takındığı tavırdı. Tavırları gerçekten hoş değildi açıkçası. Sınıfta iyi anlaştığım çok az insan var. Hindu çalıştığı için okula gelmiyor. Normalde onunla sohbet etmek çok keyifli. Gerçi o da bazen sohbet esnasında bilmişlik taslıyor ama özünde şahane bir insan. Her şeyden önemlisi tanıdığım gibi kalan birisi. Üniversitede ilk tanıştığımızda nasılsak şimdi de öyleyiz yani. O yüzden onun arkadaşlığını önemsiyorum. Hasta olduğumda geçmiş olsun mesajı atan, okula gitmediğimde bir sıkıntın mı var diye merak eden birisi sonuçta. O yüzden onun yeri bende çok ayrıdır. Onun yaptığı arkadaşlığı okulda kimse yapmadı şu ana kadar bana.

Ha daha sonra Sırma not ortalamamı sordu düşmanca bir tavırla. Bu beni çok rahatsız etti. Kendi not ortalamasını söylemeyip ağzımdan laf almaya çalışmasını sezdiğimden beri pozitif bir şey düşünemiyorum onun hakkında. O an gözlerindeki o düşmanımsı kıskanç bakışlarını görseydin bana hak verirdin inan bana. Demek istediğim o an beni bir arkadaşı olarak değil de azılı bir düşmanı olarak görüyordu sanki. Hiç tasvip etmediğim şeyler bunlar. Ortalamamı söyledim daha sonra onun ortalamasını sordum yarım ağızla bir şeyler geveledi. Ben bazı insanları gerçekten anlamıyorum. Al Efsunu vur buna. Sohbetimi azaltmaya karar verdim. Böylesi daha iyi benim için. Zaten Haziran'dan sonra kimseyle görüşmeyeceğim için bunun artık pek önemi yok. Diplomasını alan arkasına bakmadan kaçacak. Bu hep böyle olmuştur. Mezunların bir araya gelişlerini her zaman anlamsız bulmuşumdur. Fotoğraflarda bir arada olan ama aslında hiçbir zaman bir arada olamamış insanların buluşması benim gözümde.

Öğretmenlik eğitimi aldığım için hayattan bıkma seviyem bir kez daha yükseldi. Bir belge alabilmek için kırk takla attırıyorlar resmen ya. Öğretmenliği seviyorum aslında ama hafta sonu katıldığım eğitim faaliyetlerinden fazlasıyla memnuniyetsizim. İnsanı eğitimden soğutmak için ellerinden geleni yapıyorlar blog görmen lazım. 12 saat derse giriyorum 500 kişiyle. Sabahları uyanamıyorum, okulda zor ayakta duruyorum, ders arası çoğu zaman verilmiyor ve müdemadiyen aç kalıyorum falan. Akşamın zifir karanlığında eve dönüyorum. Bu benim için katlanılmaz bir şey. Çoğu hocaya da tahammül edemediğim için dersi dinlemekten gına geliyor. Hele bir hoca var dersi anlatmıyor adeta dersle savaşıyor. Sesi öyle kötü ki anlattığı her şey kulağımda cızırtı yapıyor. Hal böyle olunca bu eğitim serüveni benim için çileye dönüşüyor. Hafta sonum zehir oluyor anlayacağın. Evde olsaydım en azından kaçırdığım birkaç tiyatroya giderdim ama vaktim o kadar az ki üzülmeye bile fırsat bulamıyorum artık inan bana. Bugün evde olduğum için yine düşüncelerim üzerime çöreklenmiş. Başımdan da def edemiyorum eskisi gibi. Dışarı çıkıp derin nefes alıp verip yürüyüş yapmaktan başka çarem yok şimdilik.

Geçen hafta sonu öğretmenlik kursunun yaptığı vizelere girdim. Allahın cezaları soruları zor sormak için ellerinden geleni yapmışlar ya. Bir günde o kadar çok sınava girdim ki feleğim şaştı. Dün artık hem yürüyor hem notları okumaya çalışıyordum halimi görmen lazım. Sınavda birkaç tane doğru şıkkı silmişim salak gibi. Cevapları kontrol edince kendime nasıl kızdım bilmezsin. Test sınavlarından nefret ediyorum nefret. Bendeki de ayrı bir salaklık tabi. Ulan yapmışsın işte soruyu daha niye tekrar dönüp bakıyorsun ya. Bu gidişle büte kalıcam galiba. Dersler gerçekten çok zor ve ne yapacağımı bilmiyorum. Hem okul dersleri hem buradaki derslerin yükü omzuma bindi resmen. Sınavdan sonra herkes isyan halindeydi. Çoğu kişinin sınavı iyi geçmemiş. Demek ki yalnız değilim bu konuda. En kötü bütte veririm artık sağlık olsun diye teselli ediyorum kendimi artık napim.

Çoğu insanın sevgiye karşı alerjisi olduğunu düşünüyorum bazen. Mesela ben sevdiğim bir arkadaşımla kahve içmeyi çok severim. Staj döneminde stajyer arkadaşımla birlikte sık sık yemek yerdik ve bundan büyük keyif alırdım. Bir gün iş çıkışı yemek yemeye gittik. Beraber pizza yerken çok keyiflenmiştim ve ona ''Seninle yemek yemeyi çok seviyorum, iyi ki gelmişiz ya'' dedim o gün. Bu sözlerimden sonra gülümseyip o da aynı şeyi söyledi ama o günden sonra birlikte yemek yemedik. Onun işleri benim otobüse yetişme çabalarım yüzünden tekrar bir araya gelememiştik. Bu sana da oldu mu bilmiyorum ama garip bir şey. İnsanlar sevgiyi zayıflık olarak mı algılıyor yoksa? Anlam veremiyorum artık doğrusu. Ne zaman birine seviyorum diye başlayan cümle kursam o kişiyle o faaliyeti bir daha yapamıyoruz. Kahve içmeyi seviyorum diyorum bir daha kahve içemiyoruz falan. Biri bana böyle söylese çok mutlu olurdum herhalde ama nerdee anca duvarlara bakıp dakikaları sayıyorum anca. Böyle şeylerle karşılaşınca hevesim kaçıyor her şeye karşı. Sevmenin veya sevilmenin anlamsız olduğunu düşünmeme sebep oluyorlar.

Fotoğraf çekmediğim yıllar çoğaldı. Fotoğrafımın olmadığı yıllarda sanki yaşamıyormuşum gibi hissediyorum artık. İnsanlar bu hevesimi de kursağımda bırakmayı başardılar. Artık hiçbir şeye heves etmiyorum. Çünkü eninde sonunda onun biteceğini ve beni memnun etmeyeceğini biliyorum. Geçen gün ekşi'de intihar etmemem için bir sebep söyle başlığını okudum. Orada yazılanların beni etkilediğini fark ettim. Ne kadar anlamlı şeyler yazmışlar okuman lazım. ''Ben sana her türlü yardımda bulunurum yeter ki buna kalkışma'' gibi çok entry okudum. Bir yerlerde hala düşünceli insanların olduğunu bilmek bir nebze olsa da iyi hissettirdi.

Hiçbir şeyin üstesinden gelemiyormuşum gibi hissediyorum şu sıralar. Her şeye karşı o kadar tepkisiz kaldım ki tepki vermenin nasıl bir şey olduğunu unuttum valla. Rüyalarımı bile doğru düzgün hatırlamıyorum. Sevdicek'i stalklarken kötü bir gerçekle yüzleştim. Başka biriyle fotoğrafını atmış. Benimle olan fotoğrafını paylaşmasını beklerdim ama eminim çoktan silmiştir onu. Oysa ben o fotoğrafa dakikalarca baktığımı bilirim. Değmiyor abi bu zamanda sevmek bile değmiyor. Ne zaman biri tarafından değer verilen kişi olacağım gerçekten merak ediyorum. Salaklık bende ki zorla buluşma ayarladım. Neye el atsam mahvediyorum blog ve bunu durduramıyorum. Orange is the new black dizisinde Morello diyordu bu sözü şimdi hatırladım bak. O diziyi de çok ama çok severim.

Geçen gün markette dolaşırken Pringles gördüm ve uzun zamandır Pringles yemediğimi fark ettim. Kendim için ufak mutluluklar yaratmaya çalışıyorum şu sıralar. Pringles alıp film izlemek bir nevi terapi benim için. Hayatım kocaman bir boşluktan ibaret, neresinden tutarsam tutayım elimde kalıyor. Odamı güzelleştirsin diye en sevdiğim sanat eserinin tablosunu aldım. Ona baktıkça huzurlu oluyorum. Bir yerde okumuştum, sanat eserlerine bakan kişiler daha çok huzurlu oluyormuş. Bakarsın bu sayede nirnavaya ulaşırım ha. Gelecek beni çok endişelendiriyor. Bu endişeye rağmen yaşama odaklanmaya çalışıyorum. Okuldakilerin bana verebileceği pek fazla bir şey kalmadı artık. Vakit öldürmek için konuşuyorum artık. Herkes kendi yoluna gidiyor en nihayetinde.

En son birinin bana sarıldığını hatırlamıyorum artık. Sevgi de yitip gidiyormuş bir süre sonra onu anladım. İşin en kötü yanı bunların daha iyi günlerim olduğunu ve hayatın giderek zorlaşacağını bilmem. Çünkü hayat böyledir gittikçe zorlaşır ta ki sen ipleri bırakıp vazgeçene kadar. Kendi enkazımdan sağ sağlim çıkabileceğime inanıyorum bir gün. Enkazın altında kaldıkça nefesim kesiliyor zaten. Umarım bunu çabuk atlatırım. Atlatıcam, her şey nasıl geçip gittiyse ve bütün olanları nasıl atlattıysam bunu da atlatıcam. En azından kendimi böyle kandırmayı başarabilirim. Gidip shameless izleyeyim bari.

Bu da şarkımız olsun

Kendine iyi davran