Durup nefes almam gerekiyor ama ona bile vaktim yok

Çarşamba, Şubat 22, 2017

Sömestrdan sonra günlerim çorbaya döndü iyice. Birkaç haftadır o kadar yorgunum ki hangi günde olduğumu ya da o an ne yaptığımı unutuyorum. Nefes almam gerektiğini hatırlatıyorum kendime arada. Vaktimin çoğu dakika hesaplamakla geçiyor. Çünkü sürekli bir yerlere yetişmek zorundayım. Çünkü İstanbul'da yaşamak bazen bunu gerektiriyor. Vaktinde yola çıkmadığında yolculuğun tam bir felakete dönüşebiliyor. Ben de bu yüzden önlemimi önceden alıyorum.

Kafam çok karışık şu sıralar blog. Beni doğru düzgün dinleyen birisi olmadığı için içimi sana dökesim geldi biraz. Herkesin kendi derdi kendisine yetiyor zaten bide ben varoluş sancılarımla onları iyice deli etmeyeyim. Burada kendi köşemde yavaş yavaş delirerek bütün bunları geçmesini bekliyorum. Delirliğim de söylenemez aslında. Sadece bu yoğunluğa ayak uydurmaya çalışmak beni fazlasıyla yoruyor. Okul yoruyor, insanlar yoruyor, bitirmeye çalıştığım kitabın elimde patlaması yoruyor, sabahları üşüyerek kahvaltı etmek yoruyor, sabahın karanlığında sokaklarda yürümek yoruyor. Bütün bunların kendisi zaten hayatın bir parçasını oluşturuyor. Şimdilerde bunlarla yaşamayı öğrenmeyi çalışıyorum. Uykusuzluğun verdiği huzursuzlukla geçiriyorum dışardaki günümü. Keşke diyorum keşke birkaç saat daha fazla uyuyabilseydim. Bu gidişle o da artık mümkün olmayacak. Çünkü haftanın her günü erken uyanmak zorundayım. Sabahlarla aram bu yüzden iyi olmamıştır bugüne dek. Neyse alışıcaz artık napalım. Herkes nasıl dayanıyorsa ben de dayanacağım, başka yolu yok bunun.

Hafta sonum biraz kötüydü. Saatlerce okulda olmanın verdiği keyifsizliği pencereden dışarıya bakarak azaltmaya çalıştım genelde. Sınıftan arkadaşımla konuştum bütün gün. Ona ne isim versem bilemedim bak şimdi. Lakap takma konusunda sıfırım ha. Polen diyeyim ona da hadi. Polenle birlikte dersler hakkında konuştuk genel olarak. İzlediğim birkaç diziyi izliyor o da ve çok beğenmiş. Ginny'nin yakın arkadaşı kendisi. Benimle sadece havadan sudan konuşuyormuş gibi hissediyorum. Yani samimi bir arkadaşlığımız var ama benim çabalarımla ilerliyor arkadaşlığımız. Ben sussam bütün günü susarak geçiririz büyük ihtimalle.

Çevremdeki insanlar için çok çabaladığımı fark ettim bu hafta. Aynı çabayı kendimde gösteremiyorum nedense. Bunu neden bir türlü yapamıyorum anlamıyorum. Aynaya baktığımda karşımdaki görüntüyü sevmediğim için mi acaba? Sırma hafta sonu yeni arkadaşlarını tanıştırdı bize. Biri iyiydi ama öteki tam bir facia. Sululuk yapıp kendini göstermeye çalışıyor aklınca. Polenle ikimiz onları orada bırakıp yemek yemeye gittik. Hafta sonu benim için çok verimsiz geçiyor. Gitmek zorunda kalmasam inan gitmezdim ama mecburum. O yüzden bir sınıf dolusu insana tahammül etmek zorunda kalıyorum. Üstelik çok az kişi birbirini tanıyor.

Sınıftan birkaç kişiyle tanıştım elbette. Bu sınıf benim öğretmenlik sınıfım bu arada diğeriyle karıştırma. Yeni insanları tanısam bile pek etki yaratmıyor bende onlar. Neden böyle oluyor anlamıyorum doğrusu. Yeni tanıştığımızdan olsa gerek. Belki de geçici olduklarını bildiğim için fazla sohbet etmiyorum. Karşılaştığımızda konuşmalarımız oluyor elbette ama o da sınırlı kalıyor.

Hafta içi okulda desen ayrı bir ortamda geçiriyorum zamanımı. Burada tanıdık bir sürü sima olunca katlanılması daha kolay oluyor. Evet şu sıralar hiçbir ortama katlanamıyorum. Geçici bir şey olur bu durum umarım. Nereye gidersem gideyim huzursuzluğumu da beraberinde götürüyorum.

Pazartesi yağmur yüzünden başım fena halde ıslandı. Saçımın sürekli kuru olması gerekiyor benim çünkü sinüzitim var. Islak saçlarla ders dinlerken başım dönmeye başladı. Bir yandan not tutup bir yandan başımı dik tutmaya çalışmak benim için bir hayli zordu o an. Ders güzeldi allahtan. Dersten sonra tavuk pilav yedik kutsal üçlü grubuyla. Matmazel beni davet etmeseydi gitmeyecektim ama geri çevirmek istemedim. Matmazel kendi içinde çok iyi bir insan ve bana karşı oldukça iyi. Onunla sohbet etmeyi seviyorum. Canı tavuk pilav çekince beni de yemek yemeye davet etti işte. Uzun bir aradan sonra dışarıda pilav yedim. Kutsal üçlünün elbette umrunda değildim. Bir yandan masadaki sohbetlerini dinliyor, bir yandan televizyondaki dandik Türkçe pop şarkılarını dinliyor, bir yandan da pilavımı yiyordum. O an anladım ki insan sevildiği ortama ait olmalıydı. Sadece ayaküstü konuştuğu insanların arasında istenilen sohbet ortamı olmazdı. Kutsal üçlünün kendileri dışında kimseyle bir iletişimi yok. Farklı bir ortamda olmak sanıldığı kadar güzel değil, bazı şeyler oldukları yerde kalmalıymış onu anladım.

Okula geri dönerken sınıftan bir kız arkadaşımla sohbet ettik. Kendisi teyzesinin sakinleştirici ilacını içtiği için pollyanna gibiydi. Bütün gün kahkaha attı ve bunu durduramadı. Sakinleştiriciler hakkında sohbet ettik bir süre. Aynı şeylerle mücadele eden insanlar birbirini bazen daha iyi anlıyor. Dersin başlamasını beklerken Grace karşıma çıktı. Yanına gittim ve onu gördüğüme sevindiğime dair cümleler kurdum peş peşe. Sarıldık ettik, ders başlayana kadar sömestrdan bahsetti. Grace okulda kendime en yakın hissettiğim kişi. İkimiz de çok rahat insanlarız kendi içimizde. Ben çok ciddi veya kuralcı biri olarak görülebilirim dışardan bakıldığında ama normalde çok rahat biriyim. Faik ile çok iyi anlaşıyordum bu yüzden eskiden. Çünkü o da benim gibi çok rahattı ve Grace'in erkek versiyonu gibiydi. Beni önemsiyordu. Bu benim için o kadar önemli bir şeydi ki anlatamam. Dur onlardan da bahsedicem bekle azıcık.

Ders bittikten sonra cafede oturup sohbet ettik bir süre. Efsun, Sırma, Grace, Bay Yakışıklı ve ben koca masada sohbet etmeye çalışıyorduk. Onlar yemek yedi ben etrafı seyrederek çay içtim. Grace'i görmek bile keyfimi yerine getirmişti. Efsun'a laf arasında iğneleyici sözler söyledi Grace. Aynısını ben yapmaya çalışmadım. Sohbet sırasında gülenen şeylere gülmeye çalıştım bir süre. Kızların gözü yakışıklıydaydı. Yakışıklı ise elinde telefonla tinderdaki kızları birer birer sola atıyordu. Bide bana diyor ki sen çok kız tavlarsın. Ben de ona 'asıl senin daha çok sevgilin olur bu görünüşünle' dedim. O da görünüşün yetmediğini söyledi ve her şeyin bir sınırı olduğunu söyledi. Evet görünüşünden hoşlanıyordu kızlar ama gerisi gelmiyormuş. Benim engin bilgilerim daha önemliymiş. Ben bilgilerimle çok övünmeyi sevmiyorum ortamlarda çünkü bunun gereksiz olduğunu düşünüyorum. Sadece sohbet aralarında bahsediyorum bazı şeylerden. Benim de görünüşüm onun gibi değil ne yazık ki. Yapacak bir şey yok böyle yaşamaya çalışacağız blog. Kendimizle iyi geçinmekten başka yol yok bize bu dünyada.

Birkaç saat sonra yollarımız ayrıldı ve biz Grace ile sohbetin dibini vurmak için kahve içmeye gittik. Uzun bir ara verdiğimiz için anlatacak çok şeyi vardı onun. Ben de genelde dinlediğim için heyecanlı heyecanlı anlattı aşk hayatını. Ben kendi hayatımdan pek bahsetmedim. Aşk hayatım diye bir şey yok çünkü. Zaten benim ne yaptığımı da sormadı pek. Genelde o anlattı ben güldüm. Değişen hiçbir şey olmadı anlayacağın. Hem anlatsam neyden bahsedebilirdim ki? Depresif yönümü törpüledim o ortamda. Çünkü hiçbir ortama depresiflik yakışmıyor, insanı durduk yere huzursuz ediyor.

Bir ara Grace'e bana baktığında ne gördüğünü sordum. Neden bilmiyorum ama bunu sormak geldi içimden. Çünkü çoğu arkadaşım benim hakkımda fazla bir şey söylemez. Ben de kendimi sık sık düşündüğüm için acaba bende gördüğü şey ne diye merak ettim. Evet, başkalarının bana baktığında ne düşündüğünü bilmek istiyorum çünkü öyle zamanlarda kendi düşüncelerim daha belirgin bir hal alıyor. İç sesimin dışında farklı bir ses duymak arada iyi geliyor diyeyim ben sana.

Grace benim çekingen olduğumu söyledi. Bunları duyunca kulaklarım kızardı biraz. Sinirden öyle oldu galiba. Şöyle bir şey var. Benim modum çok çabuk düşüyor. Kendimle ilgili olumsuz bir cümle duyduğumda modum hoop hemen düşüyor. Daha fazla kendimi anlatmam gerektiğini, konuşmam gerektiğini söyledi. Beni gözlemliyormuş arada. Girdiğimiz ortamlarda genelde etrafı gözlemleyen biri olarak görünüyormuşum dışardan. Karşındaki seni dinleme isteği duymuyorsa neden bir şeyler anlatasın ki? O an aklımdan bu cümle geçti. Evet, anlattıklarımı pek dinleyen yoktu pek. Yani vardı elbet ama anlıktı o da. Beni çekingen biri olarak görmesi nedense üzülmeme neden oldu. Bir süre pencereden dışarı baktım o konuşurken. Arkamızdaki ergenler ders çalışma bahanesiyle durmadan öpüşüyordu. Grace gülerek erkek arkadaşıyla olan ilişkisini anlatıyordu. Kendimi ortamdan soyutlamamaya çalışıyordum. Ne yaparsam yapayım asla karşı taraf için yeterli olamıyorum. Oysa yakışıklıya bakarken nasıl da hevesli, nasıl da iştahla dinliyor onun anlattıklarını. Bide benimleyken yaptıklarına bak. Bana çok sakin olduğumu söylemişti o gün. Evet sakinliğimden ben de nefret ediyorum. Neden sakinim onu bile bilmiyorum. İçimde çok büyük öfke patlaması var aslında ama belli edemiyorum. İlaç yüzünden de olabilir bu. Günlük hayatta çoğunlukla sakin kalmayı başarabiliyorum.

Bu çekingen olayını nisbiye bahsettim. Kendin hakkında en iyi şeyi sen bilirsin Vişne, başkasına sormana gerek yok deyip beni teselli etti. Çok üzülmedim aslında bu duruma. Sadece başkasından böyle şeyler duymak garip biraz. Uzun bir süre filmlerden, okuldan, onun arkadaşlarından bahsedip hava almak için dışarı çıktık. Kitapçı dolaştık. Onun yanında daha rahatım nedense. Garip bir şekilde bağ kurduk. Gerçi Nisbi gibi. Nisbi hayatımda beni önemseyen en kıymetli arkadaşlarımdan birisi. Grace giderken bana sarıldı. Eskiden sarılmazdı normalde. Bu beni sevindirdi azıcık da olsa. Bir arkadaş tarafından önemsenmenin heyecanı yerleşti göğüs kafesime.

Metroda sandviçimi yiyip grace'in benim hakkında dediklerini düşündüm. Kötü şey söylemedi biliyorum elbette ama neden böyle göründüğümü anlamaya çalıştım sadece. İnsanı en çok yaralayan kendisidir her zaman. Başkasının yapamadığı kadar eziyet eder kendine. Hah bide her şeyi çok içimde yaşadığımı söyledi. Bunun bir süre sonra bir yerde patlayacağını söyledi. Her şeyi içinde yaşarsan eninde sonunda o en ummadığın zamanda ortaya çıkar. Duygularını ifade etmekte tereddüte kapılıyorsun, bundan vazgeç dedi.

Bugün berbat bir gün yaşadım. Ginny ile sabah okulda karşılaştık. Sarıldıktan sonra sohbet ettik. Ginny de nadir anlaşabildiğim insanlardan arasında. Ortak dizi izleyip diziler üzerinden sohbet ediyoruz. Onu görmek bana iyi geldi. Sınıfta benimle fazla konuşmadı. Gudubet arkadaş grubumun dışladığı diğer arkadaşımla sohbet ettim genelde. Ona da Mr. Spook diyeyim hadi. Ya böyle de dallas gibi oldu yeminle ama napim artık olduğu kadar asdfdf

Mr. Spook sınıfta bana yer tutan, eksik not olduğunda yardım eden, ortak dizilerimiz ve film zevkim olduğu bir arkadaşım. Severim kendisini. Geçen seneden bu yana sık sık konuşuyoruz. Üst sınıftan arkadaşlarını daha çok seviyor tabii. Onları görünce kendini kaybediyor mutluluktan. Ben yine başkalarına yetememenin burukluğunu yaşıyorum böyle anlarda. Yine de çaktırmıyorum bu durumu. Sabah sınıfta yer tuttuğu için onun yanında oturdum. Genelde yan yana oturuyoruz zaten. Ginny ve Polen sınıfta pek konuşmadılar benimle. Ders bittikten sonra eve gittiler zaten. Ben de tost yedikten sonra tez konusu için bir hocanın yanına gittim, gitmez olaydım.

Beni dakikalarca kapısında bekletti egosu yüzünden. Daha sonra odasına girip kendimi tanıttım. Yazacağım tez üzerine kendisinden bir fikir istedim. Tez hocam o değildi ama onun uzmanlık alanında bir konu seçtim. O yüzden kendisinden bir yazım aşamasına dair bir yol haritası istedim, nasıl olmalı tez, neye dikkat etmeliyim tarzında gayet düzgün bir şekilde kendimi ifade etmeye çalıştım. Ama o bunu öyle bir çarpıttı ki hevesimi kursağımda bıraktı. Egosundan taviz vermeyerek, ''Kimden aldınız tezi, o konuyu farklı kişiler yapıyor benim grubumdan, eğer akademi düşünmüyorsanız bu konu hakkında fazla yazı yazmayın, ben size yardımcı olamam sorun çıkıyor, hocanızla görüşün, savunduğunuz tez çok geleneksel yöntemler barındırıyor. Oysa o konu daha yenilikçi yöntemlerle çözümlenebilir'' gibi şeyler söyledi. O söyledikçe cümlelerim boğazıma dizildi biraz. Yani odaya ilk girdiğim anla çıktığım an arasında 180 derece fark vardı. Kendisine teşekkür edip odasından ayrıldım. Oysa tek istediğim farklı bir bakış açısıydı ama o hoca öyle bir şekilde yaklaştı ki cümleleriyle bana suratım düştü.

Ne heveslerle girmiştim oysa o odaya. Böyle söyleyeceğini bilseydim hiç sormazdım bile. Ben daha anlayışlı davranmasını bekliyordum ama umduğum gibi olmadı. İçimden söylene söylene koridorda yürümeye devam ettim. İçimden dua ettim nolur sorunsuz bitireyim şu okulu diye. Gudubet arkadaş grubumla aynı dersi alıyormuşuz. Bugün mal mal bana baktılar. Nasıl sinir oldum anlatamam. Üstelik sınıfta sevmediğim insanlar da vardı. Onlarla göz göze gelmek bile beni çileden çıkarıyor.

Staj raporu ve tez yazmaya başlamam gerekiyor aslında ama bir türlü başlayamıyorum. Geçen sene bir tez yazma tarzında bir ödevim vardı. Erteleye erteleye sonunda son haftaya bıraktım. O hafta sabahladım resmen inanır mısın. Yine aynı şeyi yaşamak istemiyorum. O yüzden şu raporu halletmem gerekiyor bu hafta. Kendime hatırlatıcılar da koydum umarım bu sefer götümde patlamaz bunlar. Çok yorucu günler geçiriyorum anlayacağın. Bütün üniversite yıllarımın hıncını alıyor sanki hocalar. Sunumlar, ödevler, tezler, raporlar derken ben bir köşede delirmekten korkuyorum. Kendimle vakit geçirmeyi özledim ya. Şu an bir cafede dergi okumayı çok istiyorum mesela ama vaktim bile yok. Hala tez konusu bulamadım. Umarım sağ sağlim mezun olurum bu dönem. Bütün bunların bitmesini istiyorum bir yandan. Uzadıkça macun gibi uzuyor çünkü. Sarılmak benim ilacım galiba ya da içten söylenen güzel sözler duymak. O sözleri duymaya o kadar hasretim ki anlatamam. Ama kimse gözlerimin içine bakıp ne kadar değerli olduğumu söylemiyor. Bırak söylemeyi gözlerime uzun uzun bakan bile yok. Keşke bir an sadece bir an için durup ne kadar değerli bir insan olduğumu söyleseler. İmkansızı istiyorum biliyorum. Hiçbir şeye yetişemiyorum çocuklar hiçbir şeye. Nasıl atlatacağım bütün bu serüveni inanın ben de bilmiyorum. Umarım güzel günler görürüz hep birlikte.

Bu da şarkımız olsun

Kendine iyi davran, gökyüzüne bakmayı da ihmal etme

6 kişi benim de tuzum olsun dedi

UYSAL PRENS!Perşembe, Şubat 23, 2017
Yalnız değilsin.Sarılalım mı?
YanıtlaSil
Yanıtlar
CessiePazartesi, Şubat 27, 2017
Değerli bir insansın tabii ki ama önemli olan bunu kendine söyleyebilmen.
Sen kafanda bir ımm nasıl desem, "olumlu" insan profili oluşturuyorsun ve bunun dışındaki yorumların olumsuz olduğunu düşünüyorsun. Arkadaşına dışarıdan nasıl göründüğünü sormuşsun, o da seni gözlemlediği ve tanıdığı kadarı ile cevap vermiş. Sakin biri olduğunu söylemesi veya çekingen olduğunu söylemesi aslında sadece bir yargı, net, öznel bir yargı. Eminim bunu söylerken seni olumlamaya veya reddetmeye çalışmıyordu, safça sende gördüğü şeyi söylüyordu. Senin öfkelenmenin veya üzülmenin nedeni bence senin zihninde bunun olumsuz bir çağrışımının olması. Yoksa sakin olmak çok güzel bir özelliktir, pek çok insan sakin insanların yanında huzur bulur. Cansu (ev arkadaşım) hayatımda gördüğüm en sakin insanlardan biri ve kampta herkes ama herkes onunla oturup ona bir derdinden bahsetmiş ya da onunla konuşmak istemiştir. Çekingen olmak da çok tercih edilen bir özellik değilse de günümüzde, bazı insanlar bunu sevimli bulur. Ben çekingen ve utangaç insanları çok sevimli buluyorum mesela. Sen daha kaslı veya daha girişken veya daha cool veya daha şu veya daha bu (artık her ne ise) olmak istediğinden bunu kötü bir şey gibi algılıyorsun, oysa değil.

Geçenlerde bizim bölümden ama bu zamana kadar çok da bir muhabbetimiz olmayan bir kızla oturup bira içtik. Eskiden kendi arkadaş gruplarında, bizim arkadaş grubumuzdan bahsederken "loser team" diyorlarmış onu söyledi mesela. "Şimdi de hiçbir şeyi siklemez bir havan var, çok değiştin" dedi. Şimdi evet ezik takım olarak anılmak hoş bir şey değil tabii ki ama buna güldük mesela biz, çünkü karşımda beni tanımayan bir insan var ve demek ki o yıllarda onun zihninde öyle bir profilim varmış. Bu öyle olduğum anlamına gelmediği gibi, kafa yormama değecek bir konu da değil.

Bir de bu arkadaş ortamı muhabbeti var. İnsanlar ve insanların kurdukları ilişkiler çok çeşitli olabiliyor Vişne'cim. Dolayısıyla her topluluktan aynı sohbet ortamını veya aynı iletişim şeklini beklemen çok da akılcı değil. Ben yeni bir ortama girdiğimde tarafsız olmaya ve insanları tanımaya çalışırım. O ilk buluşmada az çok kafasında şekilleniyor zaten insanın kimle ne paylaşabileceği. Dolayısıyla da beklentilerini de o sınırlar çerçevesinde şekillendiriyorsun. Ender'le veya Koray'la yaptığım müzik muhabbetini (ki o anlatırdı ben dinlerdim zira benim müzik bilgim onlarınkinin yanında hiçbir şey) Mert'ten bekleyemem. Ya da ne bileyim Mert'le yaptığım edebiyat muhabbetini Cansu'da arayamam. Bölümden bir kız grubumuz var, neredeyse her gün Kızılay'da oturuyoruz ve genel anlamda sohbet bölüm dedikoduları ve kahve falları üzerinden ilerliyor. Başkaca çok derin bir paylaşımımız olmuyor o buluşmalarda. Bu bahsettiğim insanlar çok boş, kafası hiçbir şeye basmayan insanlar mı? Sadece dedikodu yapma ve kahve falı bakma kabiliyetine mi sahipler? Değil. Sadece o grubun geleneği öyle şekillendi, hep bunu yapıyoruz, bilinçsizce bunu tercih ediyoruz. E sıkıldığım oluyor mu? Oluyor. Eminim onların da oluyordur ama tutup da kimse felsefi bir tartışma açmaya kalkmıyor çünkü o an o ortamın modu bu oluyor.

Değişik insan gruplarına girip çıkmak her zaman eğlenceli ve faydalı olamayabilir. Ama insanın yaşamında bir renk yine de. Her zamanki muhabbetlerden sıyrılmanı sağlayan ve artıya dönüştürülebilecek bir şey. O yüzden herkesten senin açlığına hitap eden paylaşımı beklemeden (ki bu benim paylaşım açlığı diye nitelediğim şey de kötü bir şey değil, bende de var) biraz onların dünyasına dahil olmayı ve kendinden uzaklaşmayı deneyebilirsin. Böylesi daha az stresli ve zenginleştirici olabilir.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Doruklara Sevdalanan ÇocukÇarşamba, Mart 01, 2017
Yazınızda az çok kendimi buldum. Gündelik hayatın bitmek bilmeyen koşuşturmaları, son güne bırakılıp bitirebilmek için sabahlamamız gereken sunumlar, duyguları içimizde yaşama... Açıkçası bunların hiçbiri övündüğüm şeyler değil :/ Derin bir nefes aldıktan sonra gökyüzüne bakmak lazım :)
YanıtlaSil
Yanıtlar